Lindy Hop – protoplasta większości znanych obecnie tańców swingowych m.in. Balboa, Boogie Woogie, East i West Coast Swing, Jive, Rock and Roll.

Poprzez dużą dowolność zarówno w kwestii interpretacji muzyki, jak i modyfikacji figur tanecznych i kroku podstawowego, oferuje tańczącym niemal nieograniczone możliwości wyrazu artystycznego. Lindy Hop może być tańczony do zróżnicowanego tempa muzyki swingowej: zarówno jako swobodny, płynny taniec w wersji wolnej, jak i szalony, naszpikowany figurami akrobatycznymi i wykopami w wersji szybkiej. Uniwersalny charakter, porywająca muzyka oraz brak sztywnych zasad i reguł sprawiają, że Lindy Hop jest tańcem dla każdego, dzięki czemu zdobywa coraz większą rzeszę miłośników na całym świecie.

Savoy Ballroom w Harlemie

Jego źródeł historycy doszukują się w tańcach amerykańskiej czarnej społeczności takich, jak Charleston, Texas Tommy, Breakaway, The Hop czy step. Rozwój Lindy Hop związany jest nierozerwalnie z oszałamiającą karierą, jaką bigbandowa swingowa muzyka rozpoczęła w latach 20-30. XX wieku. Na fali popularności nowych, porywających brzmień, w Harlemie zaczęło powstawać coraz więcej sal tanecznych, gdzie mieszkańcy czarnych dzielnic mogli bawić się przy akompaniamencie swoich ulubionych wykonawców. Stopniowo, w lokalach takich jak Small’s Paradise, Roseland Ballroom, Alhambra Ballroom, Apollo Theatre czy też sławny Savoy Ballroom, zaczęły powstawać pierwsze kroki tańca, znanego obecnie na całym świecie jako Lindy Hop. W klubach tych można było wtedy spotkać największe sławy muzyki swingowej: Duke Ellington, Count Basie, Ella Fitzgerald, Tommy Dorsey, Artie Shaw, Benny Goodman, Cab Calloway czy Glenn Miller oraz tancerzy, których popisy owiane są dziś legendą (np. pierwsza na świecie figura akrobatyczna w wykonaniu Frankiego Manninga i Friedy Washington).

Pod koniec lat 20. amerykański pilot Charles Lindbergh odbył pierwszy w historii samotny lot przez Atlantyk ze Stanów Zjednoczonych do Europy bez międzylądowań. Legenda głosi, że nagłówki w prasie krzyczały “Lindy hops the Atlantic”… a że działo się to w okresie rozkwitu nowego tańca, został on ochrzczony nazwą Lindy Hop. Historykom nie udało się jednak znaleźć wiarygodnych dowodów na taką wersję wydarzeń.

W owych czasach, taniec swingowy rozwijał się właściwie sam – nie było szkół, gdzie można było się go nauczyć – tancerze inspirowali się nawzajem podczas imprez, jam sessions, trenowali na ulicach i podwórkach czarnych dzielnic Nowego Jorku.

Wraz ze wzrostem popularności na ulicach, Lindy Hop wdarł się również na salony i plany filmowe Hollywood. Sceny taneczne z filmów takich jak „Hellzapoppin”, „A Day at the Races”, „Rock Around a Clock”, „Twice Blessed” po dziś dzień inspirują coraz to nowe pokolenia tancerzy.

Po II Wojnie Światowej wiele lokali upadło, inne zapełniły sale taneczne stolikami sprawiając, że Lindy Hop po raz kolejny, na niemal 40 lat, znalazł się w cieniu. Jednak dzięki grupom zapaleńców z USA, Szwecji i Wielkiej Brytanii, w latach 80. ponownie wyszedł z podziemia.

Frankie Manning – Ambasador Lindy Hop

Powstało wiele grup i stowarzyszeń tanecznych, zaczęto organizować warsztaty, zawody i obozy swingowe (m.in. istniejący od 1982 roku Herrang Dance Camp w Szwecji), a w wielu miastach rozpoczęto regularne lekcje. Odnaleziono i ocalono od zapomnienia żywe legendy tańca z tamtej epoki – Frankiego Manninga, Normę Miller, Ala Minnsa czy Deana Collinsa, którzy wrócili na parkiety dzieląc się swoją wiedzą, doświadczeniem i umiejętnościami oraz niepowtarzalnym stylem z młodymi adeptami tańca.

Obecnie społeczność tancerzy, nazywających siebie „the lindyhoppers” zrzesza setki tysięcy osób na całym świecie.

Authentic Jazz nie posiada jednego, ściśle określonego kroku podstawowego – jest kombinacją elementów tanecznych, które znaleźć możemy w legendarnych solowych choreografiach lat 20, 30 i 40 xx wieku, takich jak Big Apple, Tranky Doo, czy Shim Sham.

Sam taniec może przybrać formę choreografii wykonywanej solo lub w grupie, lub może być improwizowaną przez tańczącego interpretacją towarzyszącej mu muzyki.

Obecnie Authentic Jazz często łączony jest z Charlestonem – dzięki czemu dodatkowo zyskuje na dynamice i atrakcyjności wizualnej, a tańczącemu daje większe pole do popisu w kwestii stylingu, czy muzykalności. Charleston i Authentic Jazz możemy tańczyć wszędzie, gdzie przyjdzie nam na to ochota, potrzebna nam tylko muzyka!

Tańce te są niezwykle uniwersalna – niezależnie od wieku i doświadczenia tanecznego, każdy znajdzie w nich coś dla siebie.

Przez historyków określany jest mianem „tańca ulicznego” co oznacza, że z początku nie był nauczany w usystematyzowany sposób lecz rozwijał się sam, szczególnie w środowisku młodzieży szkolnej tamtych czasów. Shag został ustandaryzowany dopiero pod koniec lat 30. przez studio tańca Arthura Murreya.

Collegiate Shag tańczony jest w zamkniętej, bliskiej i wyprostowanej pozycji, głównie do szybkiego tempa muzyki swingowej. Krok podstawowy opiera się o schemat „wolny, wolny, szybki, szybki” i jest krokiem sześciobitowym. W taniec wplatane są elementy znane z innych swingowych form tanecznych np. kicki, texas tommy czy tuck turn.

Warsaw Shag Team – zespół Collegiate Shag Studia Tańca Swingowego SWINGOUT.PL podczas występu na gali EFNI 2015.

Shag jest tańcem energicznym, bardzo radosnym, przykuwającym uwagę, niekiedy wręcz karykaturalnym i przywodzącym na myśl stare, przedwojenne kreskówki!

W wolnej chwili zapraszamy do obejrzenia filmu The Rebirth of Shag, z którego dowiecie się więcej zarówno o historii, jak i charakterze i technice tego tańca.

Balboa jest formą tańca swingowego, które skrystalizowała się w roku 1915, największą popularność zyskując w latach 30. i 40. Tańczony jest głównie w bardzo bliskiej, zamkniętej pozycji. Prowadzenie jest bardzo subtelne i wynika z mocnego połączenia, jakie tworzy się między partnerem a partnerką. Często prowadzenie to jak i niektóre elementy taneczne dostrzegalne są jedynie dla tańczących – stąd miłośnicy Balboa zwykli mawiać, że jest on “tańcem dla tancerzy, a nie dla publiczności”.

Balboa można tańczyć do bardzo zróżnicowanego tempa muzyki swingowej, jednak ze względu na to, że krok podstawowy zajmuje niewielką powierzchnię, idealnie sprawdza się przy szybkiej muzyce oraz zatłoczonym parkiecie.

Z biegiem lat, tancerze Balboa wzbogacili taniec również o efektowne elementy wykonywane w pozycji otwartej tworząc tzw. Bal-Swing.

Ze względu na swój intymny charakter, w odróżnieniu od tańców swingowych, Blues nigdy nie był postrzegany jako taniec użytkowy i pokazowy. Tańczony był właściwie jedynie przez czarnoskórą społeczność na zamkniętych imprezach i potańcówkach, nigdy nie goszcząc w wielkich salach tanecznych początku XX wieku. Ze względu na mocne wpływy afrykańskie oraz bliskość tańczących, przez długie lata nie był akceptowany przez konserwatywną, białą społeczność Stanów Zjednoczonych.

Ilość odmian tańca bluesowego stanowi odzwierciedlenie mnogości rodzajów bluesa jako gatunku muzycznego. Również stopień skomplikowania poszczególnych tańców różni się w zależności od okresu, w którym powstawały. Tak więc bluesem będą zarówno proste, jedno lub dwukrokowe odmiany, jak Cakewalk czy Black Bottom, jak i niejednokrotnie czerpiące inspirację z tańców takich, jak West Coast Swing czy Tango, bardziej współczesne formy.

Jak większość afroamerykańskich tańców, Blues nierozerwalnie powiązany jest z muzyką tego gatunku. Wiele osób uważa, że to właśnie ona prowadzi parę po parkiecie i decyduje, jak wyglądać będzie taniec oraz z jakimi emocjami będzie powiązany. Smutek – radość. Pożądanie i nienawiść. Udziałem tańczących par staje się cały wachlarz niejednokrotnie całkowicie sprzecznych ze sobą odczuć, które każdy z partnerów może opowiedzieć drugiemu na swój własny, niepowtarzalny sposób.

Opis inspirowany http://www.blues-dance.com/aboutbluesdance/